به ثانیه های ساعتی نگاه می‌کنم که بدون هیچ رحمی راهشان را می‌کشند و می‌روند. حتی زحمت برگشتن و نگاه کردن به پشت سرشان به خودشان نمی‌دهند. نمی‌بینند که من در همان اول راه کم آورده بودم. نمی‌بینند که من در همان اول راه مرده به دنیا آمده بودم. مانند نقاشی ای که به اجبار روی کاغذ کشیده شده بود.